Czekam na słońce

To prawdziwe i takie w przenośni.
Mamy już prawie połowę roku a dni ze słońcem było chyba tylko kilka. Tak się zastanawiam czy za jakiś czas nie okaże się, że w tym roku było więcej samobójstw i depresji??? Rozmyślam nad solarium, po to tylko aby się trochę rozgrzać. I nawet się zdecydowałam tylko dupy mi się nie chce ruszyć.
Tak jak na dworze tak i w sercu. Marazm i jakaś ogólna beznadzieja, brak celów.
W relacjach małżeńskich pozornie ok, a tak naprawdę to coraz dalej od siebie. Jeszcze nigdy mąż mnie tak bardzo nie irytował jak teraz. Wolę jak go nie ma. I najczęściej go nie ma. Przyzwyczaiłam się, że sama podejmuję decyzje, że nie ma dyskusji między nami, że mogę polegać tylko na sobie. Jak przestałam czegokolwiek oczekiwać i czekać to skończyło się moje rozgoryczenie. Odkryłam, że nie jest mi do niczego potrzebny.Jestem mniej nerwowa, bo olewam totalnie to czy będzie, zrobi coś, pójdzie gdzieś z nami czy nie. Mam swoje plany na spędzanie czasu mojego i dzieci i nie uzależniam tych planów od niego. Jak chce może się przyłączyć ale jak nie to nie. I w taki oto sposób byłam sama z dziećmi m.in. w wesołym miasteczku i na basenie. A do Zakopanego pojechaliśmy wszyscy, chociaż do ostatniego dnia nie było to pewne. Mówił, że może nam się nie uda wyjechać, bo on może się nie wyrobić. Powiedziałam, że my jesteśmy gotowi i pojedziemy najwyżej bez niego. Więc się zmobilizował. Pomimo pogody wyjazd się nawet udał. Ale nic nie wniósł do naszych relacji. Na moje pytanie kiedy będzie normalnie usłyszałam, że przecież jest normalnie. Więc niech tak będzie.
Potrzebuję jakiegoś kopniaka, motywacji i przede wszystkim słońca. Niedługo wracam do życia zawodowego. Miałam kilka pomysłów na jakąś działalność. Trochę się podowiadywawałam, ale niewiele, bo wszyscy traktują mnie jak natręta. I nie wiem gdzie się podziała ta moja przebojowość, która nie pozwalała się spławić. Tak ciężko zmusić się do działania.